Ο ΒΑΡΥΤΟΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΡΑΓΚΙΑΟΥΡΗΣ ΣΤΟ GREGORAMA (Ά ΜΕΡΟΣ)

Λίγα λόγια για τον ίδιο:

Ο Βαρύτονος Νικόλαος Καραγκιαούρης γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε βιολί και πιάνο στο δημοτικό ωδείο Πατρών. Δίπλωμα Μονωδίας πήρε στο Ωδείο Αθηνών με την κα.Hara Savino το 2007.

Παρακολούθησε masterclasses τραγουδιού με τους, Ζανέτ Πηλού, Κώστα Πασχάλη, τη Birgit Nickl, τον Άρη Χριστοφέλλη, την Δάφνη Ευαγγελάτου, τον Gilles Denizot, τον Δημήτρη Καβράκο, την Λαμπρινή Μπάτζιου και μαθήματα υποκριτικής με την κα.Σοφία Κακαρελίδου.

Απέσπασε βραβεία σε διαγωνισμούς κλασικού τραγουδιού σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (2004 – 2006 – 2010)

Εμφανίστηκε στις όπερες πολλών έργων, όπως: G.Verdi - Don Carlos (Frate), W.A.Mozart - Die Zauberflöte (Der Priester), J.Strauss - Die Fledermaus (Frank), G.Bizet - Carmen (Escamillo,Morales),

και άλλα. Καθώς και σε έργα Θρησκευτικής μουσικής όπως: Messiah - G.F.Händel, Messe Solenelle - G.Rossini και άλλα!

Συνεργάζεται με την παιδική σκηνή της Εθνικής λυρικής σκηνής, το Εθνικό θέατρο, το μέγαρο μουσικής Αθηνών, Θεσσαλονίκης καθώς και με την Όπερα Θεσσαλονίκης, Oπερα Νέων, Δήμο Λαρισσαίων, Πατρών, The Athen’s singers production, Opera dei giovani και το φεστιβάλ Αιγαίου.

Είναι ερμηνευτής της εθνικής Ρώσικης μουσικής σχολής και της Ελληνικής Οπερέτας.

Τον Σεπτέμβρη του 2011 κέρδισε την υποτροφία "Αθηνά Καρρά" της Ελληνικής Ένωσης Βάγκνερ για συμμετοχή στο πρόγραμμα υποτροφιών του Bayreuth Stipendienstifftung τον Αυγουστο του 2012 στο Bayreuth της Γερμανίας.

ΒΑΡΥΤΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΨΗΛΟΥΣ ΑΝTΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (Ά ΜΕΡΟΣ)

Συναντηθήκαμε ένα πρωί του Σεπτέμβρη
στη μαρίνα του Φλοίσβου, διάλεξε μια καφετέρια με πολύ όμορφη θέα και καθίσαμε
να συζητήσουμε!

Περιποιημένος και με προσεγμένη εμφάνιση, όπως πάντα, επέλεξε να φορέσει για τη συνάντηση μας ένα κόκκινο πουκάμισο κι ένα άσπρο παντελόνι

και βεβαίως μια κολόνια με πολύ ωραίο άρωμα. Παρήγγειλε ελληνικό καφέ και άνετος, χαλαρός, με χιούμορ, καλή διάθεση, ευγένεια και χαμόγελο,

ξεκίνησε την κουβέντα μαζί μου!
Απολαύστε τη...

ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ. ΕΙΧΕΣ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ;

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί οτι θα ασχοληθώ με το τραγούδι. Αυτό ήρθε στην πορεία, αλλά ήθελα οπωσδήποτε να ασχοληθώ με κάτι σχετικό με την τέχνη. Με το θέατρο, τη ζωγραφική, το σχέδιο, γιατί ασχολήθηκα στο ΤΕΙ Πειραιά με το αρχιτεκτονικό σχέδιο και τα δομικά και μου άρεσε οτιδήποτε καλλιτεχνικό. Έτσι σιγά σιγά, επειδή ήμουν και μουσικός, καθώς έπαιζα βιολί και πιάνο, ήρθε και το τραγούδι μέσα από τη χορωδία που ήμουν. Με ενδιέφερε πολύ το θέατρο και ο χορός και όλες οι μορφές της τέχνης. Ήμουν "μαμούνι".

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΤΗ ΦΩΝΗ;

Όχι, δεν το είχα καταλάβει, εγώ απλά το δούλευα. Πήγαινα σε μια χορωδία, κάναμε συναυλίες, ταξίδια, προετοιμαζόμασταν πάνω σε τέτοια πράγματα και ήρθε μόνο του.

Μετα πήγα στο ωδείο, μελετούσα, έμαθα ότι γίνονταν κάποιοι διαγωνισμοί και προετοιμαζόμουν, όχι για να κερδίσω -που το ήθελα-, αλλά για να μάθω μέσα από αυτή τη διαδικασία. Όταν προετοιμάζεσαι για έναν διαγωνισμό, κάνεις πρόβες καθημερινά, ψάχνεις να βρεις το καλύτερο αποτέλεσμα και όταν έρχεται η ώρα να διαγωνιστείς, η αδρεναλίνη ανεβαίνει. Αυτό σου κάνει καλό στην τελική, γιατί αποκτάς, μετά, την εμπειρία της σκηνής και πρέπει να διαχειριστείς το άγχος σου, την ανησυχία σου, την αγωνία σου και μου έκανε καλό.

Επειδή, μάλιστα, κέρδισα και κάποιους διαγωνισμούς, βασικά σε όσους πήγα κέρδισα, πήρα, βέβαια, το τρίτο βραβείο, γιατί εμείς οι βαρύτονοι, συνηθίζεται να μην παίρνουμε το πρώτο βραβείο, γιατί είναι δύσκολο και το παίρνουν περισσότερο οι σοπράνο και οι τενόροι.

Για τα ελληνικά δεδομένα υπάρχουν βαρύτονοι με καλύτερες φωνές από μένα, αλλά δεν έχουν βγει στο προσκήνιο να τους μάθει ο περισσότερος κόσμος. Στην Εθνική Λυρική Σκηνή απασχολούνται βαρύτονοι που έχουν πολύ ιδιαίτερες φωνές.

Οι φωνές γενικά δεν μοιάζουν η μια με την άλλη! Δεν μπορώ εγω να συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλον βαρύτονο, αλλά όλους τους εκτιμώ και όταν τους ακούω χαίρομαι.

ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΚΑΙ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΑΝ;

Συνήθως αυτό γίνεται, αλλά στην Ελλάδα είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα. Σε κάποιους διαγωνισμούς που συμμετείχα, μετά τη νίκη μου είχα κάποιες προτάσεις για κάποιους μικρούς ρόλους, στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, η κυρία Λίζα Ξανθοπούλου, που ήταν τότε η καλλιτεχνική διευθύντρια της όπερας της Θεσσαλονίκης, μου πρότεινε έναν ρόλο, για τη νυχτερίδα του Γιόχαν Στράους, τον οποίο δέχτηκα κι έκανα το ντεμπούτο μου εκεί. Ήμουν και μικρο παιδί και δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα, δεν είχα συνείδηση του τι έκανα!

ΠΟΙΑ Ή ΠΟΙΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΩΣΕΙ ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ ΧΑΡΑΓΜΕΝΕΣ;

Υπάρχουν πολλές που τις κρατάω και τις επεξεργάζομαι μόνος μου, τις προσαρμόζω στον εαυτό μου. Να σου πω μια την οποία ακολουθώ και με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο κι έχει να κάνει με την αυτογνωσία, ότι δηλαδή δεν είμαστε θεοί, δεν μπορούμε να πούμε ότι μόνο εγω είμαι και κανένας άλλος.

Πρέπει να έχουμε το σκεπτικό μας, ότι η φωνή μας είναι ένα μουσικό όργανο που βγαίνει

από τη σάρκα και το αίμα, μέσα από το σώμα μας, γιατί οι φωνητικές χορδές είναι απλά δυο μεμβράνες μέσα στο λαιμό. Θέλω να πω δηλαδή, ότι τίποτα δεν είμαστε σαν άνθρωποι, απλά όσο προσεχουμε την υγεία μας, όσο δουλεύουμε και αγαπάμε αυτό το κομμάτι που κάνουμε, έτσι μας αγαπάει κι αυτό και μας βοηθάει!

Δεν μπορούμε να καβαλήσουμε ένα καλάμι από εδώ έως απέναντι, αυτό το λέω και στους φίλους μου. Αν διαπιστώσουν ότι μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο να μου το πουν και στην ανάγκη να με βρίσουν κιόλας για να με συνεφέρουν, γιατί σίγουρα σε κανέναν δεν έκανε καλό αυτό, πόσο μάλλον σε έναν καλλιτέχνη που ζει και υπηρετεί την τέχνη του, γιατί εγω αυτό αισθάνομαι, ότι υπηρετώ... την τέχνη.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ;

Το "γηράσκω αεί διδασκόμενος", γιατί πάντα θέλω να μαθαίνω και με ενδιαφέρουν τα καινούρια πράγματα και το "εν οίδα ότι ουδέν οίδα", ότι ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω, δηλαδή όσο ζούμε εξελισσόμαστε, μαθαίνουμε, βεβαίως και μέσα από τα λάθη μας.

ΠΩΣ ΘΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ;

Είμαι ήρεμος άνθρωπος, δεν θέλω φασαρίες, τσακωμούς και εντάσεις στη ζωή μου και μερικές φορές, όταν χρειάζεται, μπορεί να υπάρξουν και αυτά, αλλά τα αποφεύγω.
Προσπαθώ να λύνω τις διαφορές μου με άλλους τρόπους, κυρίως, με την ομιλία.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΣΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΕΜΠΟΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ;

Όχι, πάντα με βοηθούσαν και με υποστήριζαν σε αυτό που έκανα κι ας μην γνώριζαν το αντικείμενο, διότι στην Ελλάδα δεν γνωρίζουν για την όπερα. Στο μυαλό μας, οι Ελληνες, έχουμε μια χοντρή που ουρλιάζει ή έναν παχουλό που φωνάζει και δεν γνωρίζουμε ότι δεν είναι άναρθρες κραυγές, αλλά ποιητικά λόγια με νόημα και σημασία. Σε ότι χρειαζόμουν και ήθελα οι γονείς μου ήταν δίπλα μου και με στήριζαν. Και μόνο η ηθική τους συμπαράσταση μου έφτανε.

(η συνέχεια της συνέντευξης στο ΄Β ΜΕΡΟΣ)