Όταν ξεκινούσα στην τηλεόραση φανταζόμουν, όπως και οι περισσότεροι από εσάς, ότι το να βγαίνεις μπροστά στα φώτα και την κάμερα είναι απλή υπόθεση! Μακάρι να ήταν έτσι. Όταν βλέπει κάποιος τηλεθεατής έναν δημοσιογράφο να παίρνει συνέντευξη, νομίζει πως είναι κάτι απλό.
Λέει «και σιγά μωρέ…τι κάνει αυτός; Πάει και ρωτάει ότι του κατέβει στην κούτρα του» αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Για να γίνει μια καλή συνέντευξη παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες. Πρώτα από όλα πρέπει ο δημοσιογράφος να ξεχάσει τα προβλήματα του και τη βαρεμάρα του –αν τυχόν υπάρχει- και να κάνει τον άλλο να λυθεί – όχι στα γέλια – αλλά να μπορέσει να τον ξεκλειδώσει, θα έλεγα με σκοπό μια καλή και όμορφη κουβέντα. Και οι δυο πλευρές πρέπει να ξεχάσουν οτιδήποτε τους απασχολεί γιατί δεν ενδιαφέρει κανέναν το πρόβλημα του κάθε συνεντεύκτη ή συνεντευξιαζόμενου. Εδώ που τα λέμε, ούτε εμένα θα μου άρεζε να βλέπω κάποιον μίζερο ή κακοδιάθετο στο γυαλί και μάλιστα σε εκπομπές ψυχαγωγικές! Εμείς οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, καλούμαστε να παίξουμε το ρόλο του ψυχολόγου και του ψυχαναλυτή…να κάνουμε τον άλλο να νιώσει άνετα μέσα σε ένα «κρύο» περιβάλλον και χώρο όπως το πλατό ή σε κάποιο εξωτερικό χώρο που μπορεί να επικρατούν δύσκολες- δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και να μην αφήνουμε τίποτε να πέσει κάτω χωρίς να σχολιαστεί. Ξεκινώντας τις συνεντεύξεις με διάσημα και μή άτομα πρέπει να τα αφήνουμε να δώσουν κομμάτια του εαυτού τους και να αφήσουν την προσωπική τους σφραγίδα. Είναι πολύ επίφοβο να ποντάρεις σε κάποιον, να του αφιερώσεις χρόνο στην εκπομπή και να του βγάζεις τις λέξεις με το τσιγκέλι. Πάντα υπάρχει και ο κίνδυνος να μην εμφανιστεί ο οποιοσδήποτε καλεσμένος εγκαίρως στον τόπο της συνέντευξης είτε χειρότερα σε τηλεοπτικό πλατό ζωντανής μετάδοσης είτε η συνέντευξη γίνεται τηλεφωνικά είτε από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο. Είναι πολύ άσχημο και μου έχει τύχει κάτι ανάλογο….το πρώτο συναίσθημα είναι σε τέτοια περιστατικά άγχος και το άλλο είναι λύπη για το άτομο που κρέμασε στον αέρα τον παρουσιαστή. Κατά τη διάρκεια του διαλόγου- συνομιλία πρέπει να ψυχολογούμε το άτομο γιατί αν του κάνουμε μια ερώτηση που να την πάρει στραβά…χαθήκαμε! Εγώ προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι για κουτσομπολιά και για την προσωπική ζωή του καθενός διασήμου αλλά στέκομαι στα σημαντικά κομμάτια της ζωής του καθένα.
Λέει «και σιγά μωρέ…τι κάνει αυτός; Πάει και ρωτάει ότι του κατέβει στην κούτρα του» αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Για να γίνει μια καλή συνέντευξη παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες. Πρώτα από όλα πρέπει ο δημοσιογράφος να ξεχάσει τα προβλήματα του και τη βαρεμάρα του –αν τυχόν υπάρχει- και να κάνει τον άλλο να λυθεί – όχι στα γέλια – αλλά να μπορέσει να τον ξεκλειδώσει, θα έλεγα με σκοπό μια καλή και όμορφη κουβέντα. Και οι δυο πλευρές πρέπει να ξεχάσουν οτιδήποτε τους απασχολεί γιατί δεν ενδιαφέρει κανέναν το πρόβλημα του κάθε συνεντεύκτη ή συνεντευξιαζόμενου. Εδώ που τα λέμε, ούτε εμένα θα μου άρεζε να βλέπω κάποιον μίζερο ή κακοδιάθετο στο γυαλί και μάλιστα σε εκπομπές ψυχαγωγικές! Εμείς οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, καλούμαστε να παίξουμε το ρόλο του ψυχολόγου και του ψυχαναλυτή…να κάνουμε τον άλλο να νιώσει άνετα μέσα σε ένα «κρύο» περιβάλλον και χώρο όπως το πλατό ή σε κάποιο εξωτερικό χώρο που μπορεί να επικρατούν δύσκολες- δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και να μην αφήνουμε τίποτε να πέσει κάτω χωρίς να σχολιαστεί. Ξεκινώντας τις συνεντεύξεις με διάσημα και μή άτομα πρέπει να τα αφήνουμε να δώσουν κομμάτια του εαυτού τους και να αφήσουν την προσωπική τους σφραγίδα. Είναι πολύ επίφοβο να ποντάρεις σε κάποιον, να του αφιερώσεις χρόνο στην εκπομπή και να του βγάζεις τις λέξεις με το τσιγκέλι. Πάντα υπάρχει και ο κίνδυνος να μην εμφανιστεί ο οποιοσδήποτε καλεσμένος εγκαίρως στον τόπο της συνέντευξης είτε χειρότερα σε τηλεοπτικό πλατό ζωντανής μετάδοσης είτε η συνέντευξη γίνεται τηλεφωνικά είτε από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο. Είναι πολύ άσχημο και μου έχει τύχει κάτι ανάλογο….το πρώτο συναίσθημα είναι σε τέτοια περιστατικά άγχος και το άλλο είναι λύπη για το άτομο που κρέμασε στον αέρα τον παρουσιαστή. Κατά τη διάρκεια του διαλόγου- συνομιλία πρέπει να ψυχολογούμε το άτομο γιατί αν του κάνουμε μια ερώτηση που να την πάρει στραβά…χαθήκαμε! Εγώ προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι για κουτσομπολιά και για την προσωπική ζωή του καθενός διασήμου αλλά στέκομαι στα σημαντικά κομμάτια της ζωής του καθένα.
Έχω ίσως ένα ελάττωμα…απευχάνομαι τους ανθρώπους που για κάποια στιγμή της ζωής τους έγιναν θέμα στα ΜΜΕ και μετά εξαφανίστηκαν και το παίζουν ότι είναι κάποιοι και γενικότερα τους ψωνισμένους ανθρώπους και τις διασημότητες που τους νοιάζει μονό το εγώ τους. Φυσικά και δεν μιλώ για όλους τους γνωστούς και αγαπημένους σε όλους τηλεαστέρες και σε όλους τους ανθρώπους της showbiz. Έχω την αίσθηση ότι και ο κόσμος έχει βαρεθεί τα ψώνια και στρέφεται σε ποιοτικές εκπομπές με ανθρώπους που κάτι σωστό έχουν να πουν και ουσιαστικό διότι εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτοί μιλούν π.χ. για την πολυτάραχη ερωτική ζωή και και και…
Δεν θελω να σας κουρασω άλλο…φτάνουν αυτά για σήμερα… !!!!
Γρηγόρης Ευσταθιάδης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου